Twaalf jaar alweer woon ik in Noordbroek! Ik mis de Randstad niet. Ik voel me thuis in het Groninger land. Ik ben blij dat ik ben gaan wonen in het huis waar ook mijn ouders hebben gewoond en zijn overleden. Na een grote verbouwing heb ik het tot mijn plek gemaakt. Elke dag nog, geniet ik van de mogelijkheden die het biedt... het atelier... de kunstruimte... Na het overlijden van mijn moeder ben ik foto's gaan maken van 'haar' Groninger land. Het was mistig... geen scherpe contouren... land en lucht vloeiden in elkaar over. Precies wat ik nodig had! Jarenlang wist ik niet, wat te doen met de as van mijn ouders. Tot ongeveer een jaar geleden. Toen begreep ik een beetje waarom het zo lang duurde. Ik zocht niet alleen een plek voor mijn ouders, maar ook voor mijzelf. Confrontatie! Gebaseerd op een kleedje dat mijn moeder zelf heeft gehaakt, heb ik 16 schetsen gemaakt. Vijf heb ik daaruit gekozen voor 'de groep van vijf': mijn ouders, mijn grootouders en ikzelf. Mijn vorm maakt er ook al deel van uit. Ook al leef ik nog. 'Ik' hoor er bij. In verbondenheid. De vormen zijn nu uitgesneden in cortenstaal van 8 mm dik. Diameter: 70, 80, 85, 90 en 100 cm. Plaatsing: voorjaar 2020 op het kerkhof van Borgsweer? Een paar maanden al maak ik -vanuit huis- foto's van fazanten die in mijn tuin lopen. Wat zijn ze schuw! Een beweging van mij en ze zijn weg! En dan is er ook nog een hert bijgekomen. Wat een ontmoetingen daar in de tuin! Er wordt mij een blik in hun leven gegund. Ik volg het met aandacht. Het doet veel met me. Dus: waterbakjes vullen, bijvoeren ... en dan mogen zien dat handelingen betekenis hebben. Hoe er gegeten en gedronken wordt!